een zachte manier van herinneren

Gedenkfoto s t i l l e v e n d

Een met liefde en respect samengesteld fotografisch stilleven van persoonlijke bezittingen als eerbetoon aan het leven en de nalatenschap van een dierbare. Elk item vertelt elke keer een ander verhaal en draagt een emotie met zich mee.

Het creëren van een stilleven is een poëtische manier om de sporen van een geleefd leven vast te leggen. Door middel van subtiele symboliek en zorgvuldig gekozen elementen kan een stilleven een gevoel van verbondenheid oproepen, vooral voor degenen die vertrouwd zijn met de inhoud en betekenis van de afgebeelde objecten.

Een portret van een overleden dierbare kan, zeker tijdens het rouwproces, confronterend zijn. Kunst heeft het vermogen om op een zachte en toch diepgaande manier herinneringen op te roepen, zonder zwaar te worden. 

Gedenkfoto s t i l l e v e n d biedt een manier om jouw verlies te verwerken en de herinnering levend te houden. 

©Bien Schols

over mij

Ik begon als setdresser bij filmproducties. Als productieleider droeg ik bij aan de succesvolle televisieserie Pleidooi. Voor de VPRO produceerde ik programma’s als Jiskefet, Andere Tijden Sport, De Hokjesman en Stuk. Mijn gevoel voor beeld, compositie en filmisch oog werden tijdens het maken van deze programma’s verder ontwikkeld. Gelukkig worden van een mooi shot. Een verhaal vertellen met beeld.

Na dertig jaar produceren luister ik naar mijn verlangen om werk te doen dat dicht bij mijn hart ligt en betekenisvol voor anderen kan zijn.

Ik denk terug aan de woorden van mijn vader, die ooit opmerkte dat ik het gelukkigst was als setdresser.

Hierdoor herleeft mijn idee van een gedenkfoto waarmee ik troost kan bieden aan hen die ook een geliefde moeten missen.

In 2015 overleed mijn vader. Ik keek vertederd naar zijn horloge, het halflege pakje zware shag, de aansteker en het asbakje, die stil naast zijn lichaam op een tafeltje lagen. Voor een ander onbeduidende spullen die voor mij onlosmakelijk aan hem verbonden waren. Door mijn verdriet vergat ik daar een foto van te maken. Na zijn afscheid waren de spullen opgeruimd. Het tafeltje was leeg.

Het idee voor het maken van een gedenkfoto kwam in me op. Spullen die aan een dierbare doen denken op een gevoelige manier vastleggen voordat ze in een la verdwijnen. Voor mensen die, net als ik destijds, zo in beslag genomen worden door verdriet, ongeloof en het te organiseren afscheid, dat ze vergeten vast te leggen wat zo bij diegene hoorde.

Na een rouwperiode pakte ik het leven weer op. Het idee van de gedenkfoto verdween naar de achtergrond. Zes jaar later overleed ook mijn moeder. Tijdens haar ziekbed beleefden we nog mooie momenten. Toch kwam haar overlijden als een schok, mijn ouders leefden niet meer… het voelde alsof het dak van mijn huis werd geblazen.

Na haar afscheid volgde een periode van verdriet, intense vermoeidheid en rouw. In mijn huiskamer confronteerde haar portret me telkens weer met de pijnlijke gedachte dat ze er nooit meer zou zijn. Ik merkte dat dit mijn herstel in de weg ging zitten. Het aanvaarden van het feit dat je ook zonder ouders verder leeft heeft me doen besluiten hun foto’s naar de hal te verhuizen. Daar loop ik nu dagelijks langs. Als ik de behoefte voel sta ik bewust even bij ze stil.

Me te realiseren dat ik het te pijnlijk vond om na hun overlijden steeds hun gezichten te zien bracht me terug op mijn idee voor de gedenkfoto. Ik maakte een fotografisch stilleven van de spullen die me aan hen doen denken. Ik raak vertederd als ik er naar kijk en voel dat mijn ouders hierdoor op een zachtere manier aanwezig blijven. Het geeft me de ruimte om mijn verlies te verwerken en tegelijkertijd de herinnering aan mijn dierbaren levend te houden.