De kracht van een stilleven: ruimte voor herinneringen en emoties.

Ze hoorde de Radio 1-uitzending waarin ik vertelde over Gedenkfoto Stillevend en mailde mij:

"Mijn gedachten gaan uit naar een stilleven van spullen van mijn vader. Hij is al een tijd geleden overleden. Onze relatie was niet altijd goed, dus het kost mij altijd even moed om hierover te kunnen praten. Een whiskyglas mag bijvoorbeeld niet ontbreken, tegelijkertijd herinnert dit mij juist aan de mindere momenten..."

Ik liet haar weten dat zij uiteindelijk bepaalt wat er op het stilleven staat en gaf haar de tijd om erover na te denken.

Er volgde een open kennismakingsgesprek, waarin ze al vertellend de bijbehorende voorwerpen pakte. Een olielampje. Iets uit Portugal, waar hij zijn laatste jaren woonde. Een foto. Een prachtige ring. En ook, toch, een whiskyglas.

Ik geef haar het stilleven dat ik van haar vader maakte.
Kijk naar haar.
O ja...
Het klopt...
Lang blijft haar blik gevangen in het beeld.
Ze zegt niets.
Denkt veel.
Onbenoemde, diep gevoelde emoties.
Een traan glijdt langzaam langs haar wang.
Er gebeurt veel in deze stilte.
Het is niet alleen meer hij.
Ik zit er nu ook in.

Ik word er stil van. Het emotioneert me om te ervaren hoe het stilleven dat ik maak iemand zo diep raakt.

Ik bewonder haar moed. Hoe ze, ondanks de beladen herinneringen, deze stap heeft gezet. Hoe ze zichzelf de ruimte heeft gegeven om te voelen, om te herinneren.

Het geeft me vertrouwen dat ik, met wat ik maak, het verwerken van emoties in gang kan zetten en van betekenis kan zijn.

Dit is waarom ik dit doe.