Pap

9 januari 2024

Kleur als gedeelde herinnering.

Het zat me toch niet lekker met die beker. En toen mijn zus begon met ‘mooi Malv, maar die beker…’ wist ik dat ik een nieuw stilleven van mijn vader zou maken dat wel klopte.

Zijn gele koffiebeker, waar niemand uit drinkt, opgehaald bij zijn vrouw. Horloge en scheerkwast krijg ik ook mee.

Ik zie hem voor me; voor het keukenraam in de scheerspiegel kijkend, zijn kin royaal inzepend.

Afgelopen weekend was zijn vrouw jarig. Huis vol warme gezelligheid. Juist op zo’n dag mist zij haar man. Toen ik haar het ingelijste stilleven met mijn vaders gele beker cadeau gaf keek ze me, met opwellende tranen, dankbaar aan.

Het was een intens moment van verbinding te ervaren hoe het beeld haar diep raakte. Ik voelde dat ik haar man bij haar terugbracht, dat hij bij haar was, het gemis draaglijker maakte.

Bij thuiskomst realiseerde ik me dat ook ik een cadeau had gekregen; hoe het voelt iets te maken wat de ander in het hart raakt, je degene die zo gemist wordt weer terugbrengt.